W dniach 26-28 lutego 2021 Rada Artystyczna po całorocznej,
z wiadomych powodów, przerwie przyjęła do ZPAF wyjątkowo wielu nowych członków,
dziś przestawiamy ostatnią grupę z Okręgu Dolnośląskiego.
Gratulujemy i witamy w naszych szeregach!
Lilianna Leń [używa pseudonimu Lila Len] rocznik ’74, mieszka i pracuje we Wrocławiu.
Wprowadzający do Okręgu Dolnośląskiego: Paweł Sokołowski i Aneta Więcek-Zabłotna.
Posiada dyplom magisterski z zakresu Zarządzania i Marketingu Uniwersytetu Wrocławskiego Wydziału Prawa i Administracji we Wrocławiu. Ukończyła również studia magisterskie na kierunku Mediacji Sztuki na Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Dyplomantka Międzynarodowego Forum Fotografii Kwadrat.
Aktywna mediatorka i edukatorka, realizuje warsztaty twórcze, oparte na autorskich scenariuszach.
Od 2018 roku współpracuje z Centrum Sztuki WRO. Od 2020 roku wykłada na Katedrze Mediacji Sztuki wrocławskiej ASP.
Działa przede wszystkim w obszarze fotografii ulicznej, poszukującej i dokumentu subiektywnego. Interesuje się również aspektem partycypacji odbiorcy w procesie powstawania obrazu.
Obok prezentujemy fotografie z zestawu "Akomodacja".
Marek Bułaj, rocznik ’54 - urodzony w Wołowie. Mieszka i pracuje we Wrocławiu.
Wprowadzający do Okręgu Dolnośląskiego: Andrzej Dudek-Dürer i Przemysław Piwowar.
Zajmuje się fotografią dokumentalną, portretową, subiektywną. W roku 1982 wyjechał do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, gdzie przebywał 34 lata. W 1984 roku rozpoczął studia fotograficzne na Wydziale Fotografii w Mercer County Community College, Trenton, New Jersey.
W roku 1986 studiował w International Center Of Photography, New York City oraz Tish School of The Arts, New York University. W Nowym Yorku pracował z tak znanymi fotografami jak William Helburn czy Larry Giasi. Współpracował także z licznymi galeriami sztuki: Pierpont Morgan Library w Nowym Yorku i Trenton State Museum. W latach 1988–1990 zajmował się fotografowaniem dzieł sztuki do katalogu „Opus Sacrum” do wystawy zbiorów Barbary Piaseckiej Johnson, prezentowanej na Zamku Królewskim w Warszawie. Od 1992 roku silnie związany był z biurem architektonicznym znanego architekta Michaela Gravesa w Princeton, New Jersey, gdzie przez ponad 20 lat zajmował się katalogowaniem i dokumentowaniem projektowanych przedmiotów i budynków architektonicznych. Swoje prace wystawiał na wielu wystawach w Stanach Zjednoczonych: Kern Gallery, Penn State University, PA (1985), Library Gallery, Mercer County Community College, Trenton, New Jersey (1985), Skulski Gallery, Clark, NJ (1992), Trenton State College Gallery, Trenton, NJ (1986), Boruch College, New York City (1987), Gordon Street Gallery, Lawrenceville, NJ (2001). Jego fotografie były publikowane w albumach, katalogach, czasopismach oraz na stronach internetowych. Prace znajdują się w State Gallery, Trenton NJ, Library Gallery, Mercer County Community College, Trenton, NJ, oraz w zbiorach prywatnych. Obecnie pracuje w swoim studio oraz prowadzi zajęcia fotograficzne dla seniorów we Wrocławskim Centrum Rozwoju Społecznego.
Obok prezentujemy prace z wystawy „Inspiracje Japońskie. Natura i Cywilizacja”.
Beata Chłopeniuk, rocznik ’62. Mieszka, pracuje i realizuje swoje pasje w Jeleniej Górze.
Wprowadzający do Okregu Dolnośląskiego: Janina Hobgarska i Marek Liksztet.
Przygodę z fotografią rozpoczęła we wczesnej młodości przy boku swojego ojca,
lecz w latach 80. na długo ją porzuciła.
Powrót nastapił po 2000 roku. Ukonczyła Jeleniogórską Szkołę Fotografii pod okiem Wojciecha Zawadzkiego i od tamtej pory czynnie uczestniczy w wystawach zbiorowych. Ma na swoim koncie dwie indywidualne wystawy. W swojej twórczości używa zarówno technologii cyfrowej jak i analogowej.
Tadeusz Piotr Prociak, rocznik ’65, mieszka i prowadzi studio fotograficzno-projektowe w Lubawce.
Wprowadzający do Okręgu Dolnośląskiego: Tomasz Mielech i Marek Liksztet.
Fotograf i projektant graficzny, czasami podróżnik. Absolwent Wyższego Studium Fotografii w Warszawie (1993, dyplom - „Światło i cień w fotografii Roberta Mapplethorpe’a”). Instruktor fotografii (od 1985). Właściciel Agencji Fotograficznej PRO-FOT (od 1991). Wieloletni ekspert, a następnie redaktor prowadzący kilka działów autorskich w czasopiśmie Fotografia & aparaty cyfrowe (2006-2012, Wydawnictwo Bauer). Autor kilkuset tekstów o fotografii (artykuły prasowe, omówienie krytyczne, wstępy do katalogów). Autor cyklu wykładów na Wyższym Studium Fotografii i Jeleniogórskiej Wszechnicy Fotograficznej oraz materiałów dydaktycznych dla instruktorów fotografii. Kierownik artystyczny kilkudziesięciu plenerów oraz warsztatów twórczych, w tym cyklicznych Spotkań z Fotografią (od 2008).
Organizator (wraz z dr Krzysztofem Jureckim) ogólnopolskiego sympozjum naukowego Fotografia i totalitaryzm (1992). Autor kilkunastu albumów (akt, portret, architektura, pejzaż) oraz ponad dwudziestu wydawnictw książkowych i przewodników turystycznych. Zawodowo specjalizował się w fotografii produktowej i katalogowej oraz w projektowaniu okładek i kalendarzy (ponad 1 000 wzorów skierowanych do produkcji). Realizował także projekty plakatów, katalogów, reklam prasowych, opakowań etc. Obecnie koncentruje się na własnych wydawnictwach książkowych oraz na działalności edukacyjnej. Autor sześciu wystaw indywidualnych oraz uczestnik kilkudziesięciu ekspozycji zbiorowych w kraju i za granicą. W swej twórczości podejmuje m.in. zagadnienia z zakresu tzw. archeologii fotografii, koncentrując swą uwagę na mortualnym aspekcie tego medium. Realizuje także portrety, akty oraz oniryczne prace z pogranicza fotografii erotycznej. W latach 2003-2013 prowadził akcję artystyczną pt. Czas Kamienia. Akcja rozpoczęta na Górze Mojżesza na Synaju, a w ramach której Tadeusz Piotr Prociak przemierzył ponad 500.000 km na pięciu kontynentach, obejmowała swym zasięgiem miejsca ważne z przyczyn kulturowych i religijnych. W tym także szczyty gór (stanowiące w wielu kulturach sferę sacrum),
na których autor zakopywał tzw. „kapsuły przetrwania”.
Więcej na autorskiej stronie agencji fotograficznej PRO-FOT.
Jaga Bjeńkova, rocznik ’90. Naprawdę Patrycja Antonik. Mieszka w Karkonoszach…
Wprowadzający o Okręgu Dolnośląskiego: Agnieszka Antosiewicz-Mos i Aneta Więcek-Zabłotna.
Fotografka, artystka, kuratorka. Absolwentka Fotografii w Łódzkiej Szkole Filmowej oraz Psychologii na Uniwersytecie Humanistycznospołecznym SWPS we Wrocławiu. Współtwórczyni i współkoordynatorka (w latach 2018-2020) Mikavki – jeleniogórskiej kawiarnio-galerii. Uczęszczała na kursy Wojciecha Zawadzkiego, które prowadził w swojej pracowni w Jeleniej Górze. Ma na swoim koncie wystawy indywidualne oraz zbiorowe. Urodzona w 1990. Mieszka i tworzy w Karkonoszach.
Obok przedstawiamy fotografie z projektu „Cisza po Burzy”, który autorka tak opisuje: Weszłam do pustego domu mojego taty i zobaczyłam doskonałość, we wszystkich jego własnoręcznych przeróbkach, meblach nie pasujących żaden do żadnego, w kocu leżącym na stole zamiast obrusa, jego karteczkach, dziwacznych projektach i notatkach. Doskonałym ujrzałam jego przetwarzanie świata i jego komunikowanie się mnie. Czułam, jak wracają do mnie kolonie własnych, wysłanych na Sybir komórek. Odrzucanie kogoś było odrzucaniem samej siebie. Coś wtedy we mnie pękło, poczułam wiatr głębiej pod skórą, jak owiewa moją duszę. Odziedziczyłam pod lasem dom, prawie czterohektarowy ogród, a w sąsiedztwie hipnotyzujące łąki. W zasięgu ręki grusza i dzika czereśnia, na którą dawniej wspinałam się razem z tatą. Stąd pochodzę, z Karkonoszy, wychowały mnie te drzewa, te łąki i duchy tutejszych lasów. Tutaj bliżej mi do siebie.
”Cisza po Burzy” to opowieść o powrocie, powrocie do wartości, powrocie do natury, do tego co ważne. To opowieść przede wszystkim o ciszy z głębi, łagodnym strumieniu myśli, wewnętrznym balansie.
Obok prezentujemy prace z tego projektu. Więcej na stronie autorskiej.
Irena Polit, rocznik ’78, wałbrzyszanka.
Wprowadzający do Okręgu Dolnośląskiego: Agnieszka Antosiewicz-Mas, Aneta Więcek-Zabłotna.
Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im E. Gepperta we Wrocławiu na kierunku Mediacji Sztuki, dyplom w pracowni fotografii. Ukończyła także Przygotowanie Pedagogiczne oraz Zarządzenie i Marketing w Wyższej Szkole Zarządzania i Przedsiębiorczości w Wałbrzychu. Wcześniej uczestniczka Międzynarodowego Forum Fotografii Kwadrat we Wrocławiu. Od 2016 roku słuchaczka Autorskiego Laboratorium Fotografii. Wieloletnia członkini Wałbrzyskiego Klubu Fotograficznego. Brała udział w wielu wystawach zbiorowych, jest także autorką wystaw indywidualnych m.in. „Anamnezis” w Galerii za Szafą OD ZPAF we Wrocławiu w 2020, „Tabu – Utrata twarzy”, w Galerii Sztuki Współczesnej MDS oraz Galerii Za Szkłem we Wrocławiu w 2019.
Przez pewien okres zajmowała się działalnością fotograficzną w kontekście fotografii dziecięcej, okolicznościowej oraz studyjnej. Obecnie naucza fotografii. Główną formą wyrazu jest fotografia cyfrowa. Najczęściej posługuje się autoportretem podążając w kierunku fotografii inscenizowanej. Podejmowana problematyka: natura, przemijanie, tożsamość oraz relacje człowiek - przestrzeń.
Obok prezentujemy prace z cyklu „Anamnesis” (2018-2019, anamnesis – przypominanie – sposób poznania danej rzeczy poprzez przypominanie sobie o niej niezależnie od doświadczenia zmysłowego danego człowieka). Fotografie są połączeniem autoportretów i krajobrazów. Autoportrety są wyrazem głębokich poszukiwań tożsamości jako człowieka, próby odnalezienia w sobie źródła człowieczeństwa, pewnej jego prymitywnej formy, w którą obdarzył nas stwórca. Krajobrazy nawiązują również do pewnej formy prymitywnego widzenia. To kolejny zwrot w stronę głębi i źródła. Powstały świat zewnętrzny jest niczym zwierciadło odbijające wnętrze człowieka. Dalej prace z projektu „Tabu – utrata twarzy” - praca jest próbą wskazania istoty podmiotowej funkcji twarzy osób świadczących usługi seksualne. Fundamentalne znaczenie ma tutaj zagadnienie określane terminem „utraty twarzy” w sensie obawy o potencjalną utratę szacunku i godności. Autorka poddaje analizie wykonane przez nią zawodowo fotografie dla kobiet zajmujących się świadczeniem usług seksualnych. Na fotografiach tych twarze zostały usunięte. Miejsca po nich pozostają puste, niemniej poczucie tej pustki jest przytłaczające. Tabu, które dotyczy prostytucji, w przypadku pracy wiąże się również z samym w sobie procesem przeprowadzania destrukcji twarzy. Zmierzenie się z tym problemem okazuje się czynnością nieludzką, trudną, równoważną w jakiś sensie z przesunięciem osoby poza nawias człowieczeństwa.
Magda Podsiadły, rocznik ’61, mieszka i pracuje we Wrocławiu.
Wprowadzający do Okręgu Dolnośląskiego: Natalia Lach-Lachowicz i Zdzisław Dados.
Córka artystów – malarki Krystyny Michałowskiej Podsiadły i rzeźbiarza Leona Podsiadłego, dziennikarka wrocławskiej Gazety Wyborczej, dzieciństwo spędziła w Gwinei, do dziś dużo czasu spędza w Afryce Zachodniej. Absolwentka polonistyki na Uniwersytecie Wrocławskim, pisze doktorat na temat rytualnych masek afrykańskich w IAE PAN w Warszawie. Interesuje ją teatr i kino Afryki frankofońskiej, życie codzienne i kultura tradycyjnych grup etnicznych. Uprawia fotografie reportażową, która jest dopełnieniem jej działalności dziennikarskiej. Pisze także o fotografii. Ma na koncie kilkanaście wystaw indywidualnych, m.in. w galerii BWA Awangarda, Muzeum Etnograficznym we Wrocławiu, Muzeum Narodowym w Szczecinie czy Muzeum Ślężańskim w Sobótce. Wszystkie poświęcone były codziennemu życiu i obyczajom ludzi w krajach Afryki.
Obok prezentujemy fotografie z cyklu „Opowiadacze z Afryki Zachodniej” - opowiadacz w Afryce Zachodniej to wciąż ważna kulturowo i społecznie funkcja, mimo wkraczającej nieubłaganie w tradycję nowoczesności. Opowiadacze są ustną pamięcią historii swoich społeczności, objaśniają świat, są rozjemcami w sporach, psychoterapeutami, ale przede wszystkim artystami słowa i muzyki, uczestniczą w każdej ważnej ceremonii, jak chrzciny, śluby, pogrzeby oraz z drugiego cyklu „Jeźdźcy z Ouidi” - w Wagadugu, stolicy Burkina Faso, mieszka wraz z rodzinami, do których należą także konie, grupa potomków dawnych tradycyjnych jeźdźców wojowników z grupy etnicznej Mossi. Borykając się z siermiężną ubogą rzeczywistością starają się podtrzymać głęboką od wieków kulturę życia w harmonii z koniem, który jest też symbolem założycielskiego mitu powstania państwa.