Autorzy: Krzysztof Barański, Maciej Musiał, Marian Musiał, Anna Musiałówna, Maciej Osiecki, Krzysztof Pawela, Marek Szymański, Krzysztof Wojciewski. Kurator wystawy: Anna Musiałówna.

Współczesnym młodym ludziom codzienność w socjalistycznej Polsce najczęściej kojarzy się z niedostatkiem, szarością i marazmem. Ale tamten czas miał też swoje barwy i jaśniejsze strony – przede wszystkim sprzyjał poczuciu wspólnoty. Ludzi łączyła bieda
i jeden wspólny wróg – narzucona przez władze ideologia. Fotoreporterzy znajdowali się po tej samej stronie barykady,
co większość społeczeństwa.
Dla autorów prezentowanych zdjęć zewnętrzne warunki nie miały znaczenia, podobnie jak pieniądze, za które niewiele można było kupić. Cieszyli się urokami życia dwudziestolatków i realizowali swoją pasję, przyglądając się światu przez obiektyw. Dla fotografii reportażowej był to dobry i fotogeniczny czas. Fotoreporterzy prasowi nie tylko doświadczali ciekawych przygód w terenie, ale zawód traktowali jako misję. Głównym celem było przechytrzenie cenzury i opublikowanie ważnego materiału obrazującego realia systemu. Władza nieświadomie wspierała te działania finansując delegacje służbowe, podczas których powstawały obrazy niezgodne z obowiązującą linią partii. Dzięki tej sprzecznej w intencjach symbiozie, dziś możemy popatrzeć na ówczesną Polskę oczami autorów zdjęć – dokumentalistów tamtego czasu.

Maciej Musiał
(1946 – 2000) Autor licznych fotoreportaży i zdjęć na okładkach czasopism. W 1969 roku fotoreporter itd. W latach 1971 – 1989 współpracował z Polska Agencja Interpress i miesięcznikiem Polska, gdzie prezentował sylwetki takich twórców jak Andrzej Wajda, Krzysztof Penderecki, Jerzy Duda Gracz, Magdalena Abakanowicz, Alina Szapocznikow czy Czesław Miłosz. Od 1976 roku członek Związku Polskich Artystów Fotografików. Powracającym tematem jego fotografii był Śląsk i dzieci. Za reportaż Moi kumple z Zabrza otrzymał nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Fotografii Prasowej. Brał udział w wielu wystawach zbiorowych i indywidualnych. W terenie czuł się jak w domu, w swoim samochodzie zawsze woził sprzęt pierwszej potrzeby – siekierę, wędki, piłę i prymus na szyszki radzieckiej produkcji, przeznaczony dla wędrowca w tajdze.
Krzysztof Pawela
(1954) Od 1975 roku pracował jako fotoreporter dla tygodników itd. i Perspektywy. W 1977 roku został uznany fotoreporterem roku. Często podejmował drastyczne tematy, takie jak np. prosektorium czy rzeźnia końska. Przyglądał się rzeczywistości ironicznym okiem, wychwytując absurdalne sytuacje, nieprawdopodobne sceny z udziałem obywateli uwikłanych w socjalistyczną codzienność.
W wolnej Polsce zrezygnował z reportażu i zajął się fotografia reklamową. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu, w Muzeum Historii Fotografii w Krakowie, w archiwum Stowarzyszenia Dokumentalistów Droga.
Maciej Osiecki
(1952) W latach 70. i 80. fotografował dla tygodników młodzieżowych itd., Na Przełaj, Kurier Polski, Razem. Obdarzony niezwykłym poczuciem humoru zauważa to, czego inni nie dostrzegają. Jego pojedyncze zdjęcia robione przy okazji wyjazdów w teren na zlecenie redakcji – są jak krótki dobry dowcip. Prace Osieckiego znajdują się w zbiorach Muzeum Historii Fotografii i w zasobach archiwum Stowarzyszenia Dokumentalistów Droga. W latach 2008 – 2010 osobisty fotograf Pary Prezydenckiej. 10 kwietnia 2010 roku
nie wsiadł do prezydenckiego samolotu – do Smoleńska udał się samochodem.
Anna Musiałówna
(1948) Fotoreporter prasowy od 1972 roku. Pracowała dla itd., Przyjaciółki, Na Przełaj, Razem. Od 1996 roku współpracuje z tygodnikiem Polityka, gdzie opublikowała ponad 150 fotoreportaży w rubryce Na własne oczy. Jej reportaż z zabiegu usuwania ciąży pt. Minus jeden opublikowany w itd. w 1976 roku, który wywołał burzę na najwyższym szczeblu, do dziś jest prezentowany w albumach i na wystawach. Prace Musiałówny były prezentowane w 2008 roku w Warszawskiej Zachęcie na wystawie Dokumentalistki – polskie fotografki XX wieku. Kuratorka m. in. wystaw Polska lat 70 oraz Droga przez Polskę. Współzałożycielka i prezes Stowarzyszenia Dokumentalistów Droga. Najlepiej czuje się w nieznanym terenie wśród obcych ludzi. Jej fotografie znajdują się w zbiorach Muzeum Historii Fotografii w Krakowie i w wielu albumach dotyczących polskiej rzeczywistości. Członek ZPAF, SDP, ZAiKS.
Krzysztof Wojciewski
(1947) Wielokrotny laureat nagród w Ogólnopolskich Konkursach Fotografii Prasowej. Swoje prace wystawiał zarówno w kraju jak i za granicą. W latach 70. i 80. fotoreporter tygodnika itd., w którym publikował fotoreportaże o tematyce społecznej, obyczajowej i kulturalnej, a także portrety znanych ludzi nauki, kultury i polityki. Od blisko 50 lat aktywny zawodowo – w środowisku jeden z najwydajniejszych fotoreporterów o niezniszczalnej kondycji. Nie rozstaje się z aparatem, zawsze można go zastać tam, gdzie dzieje się coś ważnego. Członek ZPAF, ZAiKS, Stowarzyszenia Dokumentalistów Droga.
Marek Szymański
(1953) W latach 1974 – 1993 specjalista od życia nastolatków, fotoreporter Świata Młodych. Podobnie jak inni pasjonaci fotoreportażu, obrazy warte utrwalenia wykonywał przy okazji delegacji służbowych. Uczestnik ogólnopolskich Konkursów Fotografii Prasowej, autor wielu prac prezentowanych na wystawach indywidualnych i zbiorowych. Sekretarz Stowarzyszenia Dokumentalistów Droga. Nadal aktywny zawodowo. W środowisku postrzegany jako człowiek, na którego można liczyć w trudnych chwilach.
Członek ZPAF, SDP oraz ZAiKS.
Krzysztof Barański
(1945 – 2005) W latach 1969 – 1981 fotoreporter itd., Razem, Film, Ekran. Jedna z najważniejszych osobowości w fotograficznym kręgu itd. Jako kierownik działu Foto tworzył tam wyjątkową atmosferę i ułatwiał młodych zdolnym fotografom start w zawodzie.
Miłośnik życia i fotografii inspirował początkujących, zmuszał do samodzielnego myślenia i własnych inwencji twórczych. Wkrótce z tej nieformalnej szkoły czasopisma itd., wyszło wielu świetnych fotografów, późniejszych członków ZPAF. Na przełomie 1989 i 1990 roku Barański stworzył magazyn fotograficzny 6×9 i Agencję Fotograficzną Piękna. Zawiedziony efektami transformacji oraz brakiem środków finansowych na utrzymanie pisma 6×9, zniszczył własne archiwum fotograficzne. Z tego powodu jego prac brakuje na wystawach fotografii reportażowej. Niedawno, po 12 latach od jego śmierci jego syn znalazł w garażu walizkę zamkniętą na klucz. Były w niej koperty z odrzuconymi zdjęciami. Z tak zwanych odrzutów, zostały wybrane fotografie, które po raz pierwszy prezentujemy na tej wystawie.
Marian Musiał
(1916 – 2001) Ojciec Macieja Musiała i Anny Musiałówny. Swój pierwszy aparat skonstruował przed wojną ze skrzynki i soczewki zakupionej u optyka. Pierwsze zdjęcie wykonane tym aparatem przetrwało w oryginale. Zaprzyjaźniony z Pawłem Pierścińskim i bliską mu estetyką Kieleckiej Szkoły Krajobrazu po pracy w zakładzie odpoczywał fotografując okoliczne pejzaże. Mając zawsze pod ręką aparat portretował własne dzieci od dnia narodzin, sąsiadów i znajomych w różnych sytuacjach zastanych. Dokumentował ważne wydarzenia, sceny obyczajowe i uroczystości. W archiwum rodzinnym zachowały się negatywy będące zapisem dokumentalnym mieszkańców Suchedniowa, ludzi fotografujących się na pamiątkę w niedzielnych ubraniach – po wojnie i w latach 50. Wysyłał swoje zdjęcia do pism, na konkursy (niektóre trafiały na okładkę), ilustrował albumy przyrodnicze, brał też udział w wystawach. Jego zdjęcie krajobrazowe było prezentowane m. in. na wystawie Polskiej Fotografii Artystycznej towarzyszącej Targom Poznańskim w 1947 roku.