Interdyscyplinarna wystawa członków i przyjaciół Stowarzyszenia Marynistów 
Polskich im. Zbyszka Suligi oraz należących do Związku Polskich Artystów Fotografików. 
Muzeum w Grudziądzu, sala wystaw, ul. Spichrzowa 17. Komisarz wystawy: Andrzej Zembik 
Wernisaż odbył się 25 lipca, ekspozycja do 28 września 2025. Wstęp wolny.

Na wystawę, mieszczącą się w kameralnej sali jednego z nobliwych, grudziądzkich spichlerzy, składają się prace członków i sympatyków Stowarzyszenia Marynistów Polskich i członków Związku Polskich Artystów Fotografików, podejmujące w sposób niezwykle szeroki i dogłębny tematykę czasu i przemijania. Wszystkie dzieła – zarówno fotografie, prace malarskie, graficzne i rysunkowe oraz rzeźby – charakteryzują się różnorodnym ujęciem przyjętego motywu, zrealizowanym w technikach odzwierciedlających artystyczne zainteresowania grona twórców. Pretekstem do powstania ekspozycji był plener, zorganizowany przez Stowarzyszenie Marynistów Polskich w 2024 roku w Grudziądzu, który przyczynił się do wymiany doświadczeń i wzajemnej twórczej polemiki. Bez wątpienia uroda wiekowego grodu nad Wisłą dostarczyła artystom ogromu inspiracji, o czym przekonać się można zwiedzając ekspozycję.
Na wystawie zobaczyć można prace, których autorami są:
Piotr Bieniek, Magdalena Biernat, Artur Dźwirek, Andrzej Fedder, Alek Figura, Izabela Fijałkowska, Marek Fijałkowski, Anna Jakubowska, Krzysztof Jakubowski, Maciej Kastner, Anna Kinkosz, Marlena Kminkowska-Grzesiak, Cezary Kopik, Kamila Krawczyk, Marta Krawczyk, Andrzej Makowski, Ewa Miller, Tomasz Mosionek, Józef Mrotek, Maciej Pasieka, Kamila Sammler, Waldemar Siatka, Klara Stolp, Roman Timofiejuk, Mirosław Węsiora, Anna Worowska, Stanisława Zacharko, Krzysztof Zając, Joanna Zasada, Katarzyna Zawadzka, Cezary Zbrojewski, Andrzej Zembik, Waldemar Zieliński, Mariusz Żebrowski.

CZAS
Wystawa poplenerowa ogólnopolskiego spotkania artystów w Grudziądzu,
które odbyło się w dniach od 11 do 14 lipca 2024 roku.

Od czasu do czasu próbujemy poświęcić swój czas na rozwikłanie największej tajemnicy – wyjaśnienia pojęcia „czasu”. Pojęcie to fascynuje od dawna, jest już od starożytności tematem nie kończących się dyskusji filozoficznych i badań naukowych. Rozważano zarówno odniesienie czasu do otaczającej nas rzeczywistości fizycznej, jak i jego miejsce w naszej świadomości. Poszukiwanie odpowiedzi staje się pewnym dziedzictwem, powinnością całej ludzkości. Używamy pojęcia czasu jako metafory sensu, formę bytu materii, zastanawiamy się nad problemem realności czasu. W klasycznej fizyce jest on traktowany jak linia – uporządkowana i jednolita „strzałka czasu", płynąca z przeszłości przez teraźniejszość do przyszłości, zawsze w jednym kierunku. Uważano, że czas jest czwartą współrzędną obok współrzędnych przestrzennych. Mechanika kwantowa traktuje czas jako „organizatora” zdarzeń, podczas gdy ogólna teoria względności pokazuje, że czas jest zmienny – rozciąga się i zmienia w zależności od prędkości oraz pola grawitacyjnego. Nie wiemy, czy czas płynie w sposób ciągły, czy też zmienia się skokowo. Pytamy o to, czy czas ma początek i koniec oraz czy istnieje możliwość podróży w czasie. Pytanie, dlaczego czas jest nieodwracalny i czy jest nieodwracalny, jest jedną z największych tajemnic nauki. Na żadne z tych założeń nie ma stanowczej odpowiedzi. A może, jak według brytyjskiego fizyka Juliana Barboura, czas jest iluzją ?. „W odróżnienia od Króla, który nie był ubrany w nic, czas jest niczym ubranym w szaty. Można opisać jedynie te szaty”. Pamiętajmy, że ludzie przez wieki wierzyli, że Ziemia jest płaska, gdyż właśnie tak podpowiadała intuicja, wspierana autorytetem zdrowego rozsądku.
Być może pojęcie „czasu” jest zupełnie inne. Zasady, które dziś uznajemy za niezmienne, mogłyby wyglądać zupełnie inaczej gdy uznamy dalsze postępy nauki i sztuki ... Więc czym jest czas?
Andrzej Zembik - komisarz pleneru.

Wernisaż wystawy - fot. Piotr Bieniek