Z żalem i smutkiem informujemy, że tego dnia 2021 roku w wieku 83 lat zmarł Janusz Witowicz
W rzeszowskim środowisku postać wyjątkowa, legenda za życia, wzór dla wielu fotografów…
Od 37 lat członek Związku Polskich Artystów Fotografików w Okręgu Krakowskim
Rodzinie składamy szczere wyrazy współczucia
Janusz Witowicz urodził się 16 grudnia 1937 roku w Tarnopolu. Od 1945 związany jest z Rzeszowem. W 1955 ukończył I LO w Rzeszowie i rozpoczął studia na Wydziale Lotnictwa Politechniki Warszawskiej. W czasie studiów współpracował ze Studenckim Klubem Fotografii i Filmu „Limes”. W 1973 wstąpił do Rzeszowskiego Towarzystwa Fotograficznego (RzTF). Jako członek Zarządu RzTF od 1982 kierował pracami tzw. „Grupy Młodych”. W 1984 został przyjęty do Związku Polskich Artystów Fotografików w Okręgu Krakowskim. W latach 1988-1990 założył i prowadził studencką grupę fotograficzną „Agat”, która działała w Klubie „Plus” przy Politechnice Rzeszowskiej. Janusz Witowicz zajmował się fotografią reportażową, przyrodniczą, krajobrazową i kreacyjną. W jego dorobku artystycznym – pisał dr Krzysztof Ruszel – najbardziej znaczące miejsce zajmuje szeroko rozumiany reportaż, będący podstawową formą twórczej fotografii. W fotogramach Janusza Witowicza ważna jest przede wszystkim warstwa znaczeń i zawarte tam przesłanie, na uboczu pozostają wartości plastyczne. Mamy tu do czynienia ze swoistą publicystyką zapisaną językiem fotografii, pogłębiającą nasze widzenie rzeczywistości końca XX wieku. Również sam autor podkreśla – inspirowały mnie wydarzenia, te mniej ważne i te najważniejsze. Miałem wiele szczęścia uczestniczyć w wydarzeniach (1956 – 2000) z pozycji dziennikarza.
Debiutował w 1966 roku na II Wystawie Fotografii Artystycznej Studentów Warszawy, na której zdobył I nagrodę. Od 1966 aktywnie uczestniczył w wystawach, konkursach i plenerach fotograficznych. Janusz Witowicz podkreślał – fotografia jest dla mnie sposobem na życie. Fotografuję od 60 lat. Na początku było to raczej hobby, potem bardziej świadome wyrażanie swojego stosunku do świata, wreszcie źródło utrzymania. Zorganizował ponad 20 wystaw indywidualnych, m.in.: „Fotografie”, Kielce 1984 ; „To już gdzieś było…”, BWA Rzeszów 1993 ; „Fotografie”, Galeria WDK w Krośnie, 1994 ; „Dzień, który dał nam Pan. Pamiętnik pielgrzymki Dukla Krosno 9-10.1997”, Galeria pod Ratuszem, Rzeszów 1997 ; „Narodowe rekolekcje”, Muzeum Diecezjalne, Rzeszów 1999/2000 ; „Z wydeptanych ścieżek”, PWSTE w Jarosławiu, 2014 ; „Remanent”, Galeria Nierzeczywista, Rzeszów 2017.
Ta ostatnia została zorganizowana z okazji 80-lecia urodzin Artysty i towarzyszył jej katalog-album pod taką samą nazwą. Najbardziej jednak Janusz Witowicz kojarzony jest z wystawą o rzeszowskich gołębiarzach – „W każdą sobotę czyli rzeszowscy gołębiarze w obiektywie Janusza Witowicza”, Rzeszów 1979, która była wielokrotnie pokazywana w galeriach, m.in. w: Rzeszowskim Towarzystwie Fotograficznym, Muzeum Etnograficznym w Rzeszowie. W katalogu wystawy czytamy: … to fotoreportaż, w którym każde ujęcie ma swą dramaturgię sięgającą głębiej niż zwyczajna relacja ograniczona miejscem i czasem akcji.
Brał udział w niezliczonych wystawach zbiorowych, salonach fotografii: Singapoure 80 ; „Złote Oko”, Nowy Sad, Jugosławia 81 ; Reus – Hiszpania 82. W swoim dorobku ma ponad 50 medali i wyróżnień, m.in. Grand Prix na XIII Biennale Fotografii Przyrodniczej Krajów Państw Socjalistycznych, Poznań 1978 ; Grand Prix na II Biennale Fotografii Artystycznej „Dziecko”, Rzeszów 1981 ; Grand Prix Foto-Expo, Poznań 1983 ; srebrny medal konkursu „Europa 85”, Hiszpania 1985, medale Federacji Amatorskich Stowarzyszeń Fotograficznych w Polsce. Dwukrotny stypendysta Ministra Kultury i Sztuki. Od lat 60. XX w. jego fotografie były publikowane na łamach prasy regionalnej i ogólnopolskiej, m.in.: „Życie Warszawy”, „ Widnokrąg”, „Fotografia”, „Radar”, „itd”, „Nowiny Rzeszowskie”, „Profile”, „Aura”, „Politechnik”. W latach 80. współpracował z prasą opozycyjną, dokumentując wydarzenia z okresu Solidarności i stanu wojennego, czego dowodem była wystawa pokazująca strajk rolników „Rzeszowskie 50 dni…. – okruchy zdarzeń”, którą można było oglądać w warszawskim Domu Chłopa - została zniszczona po ogłoszeniu stanu wojennego. Wystawa ta – jak pisał wówczas Julian Ataman – była nie tylko kronikarskim, dokumentalnym zapisem wydarzeń roku 1980 i 81 lecz sugestywną, przekonującą opowieścią. W 1989 włączył się w organizowanie niezależnej prasy – pracował, aż do momentu jego rozwiązania, w tygodniku „San”. Jest autorem plakatów i opracowań graficznych książek. Opublikował teki fotograficzne „Rzeszów” (1993), „Tyczyn 1368-1993” oraz wraz z synem Igorem książkę pt. „Turki: straże grobowe Polski Południowo-Wschodniej 1998-1999” (2000). Twórczość Janusza Witowicza została zaprezentowana w książkach / albumach: Jerzego Lewczyńskiego „Antologia fotografii polskiej 1939-1989” (1999) oraz „Artyści Podkarpacia t. IV” , który został wydany przez Podkarpacką Zachętę Sztuk Pięknych w Rzeszowie. […] Jego fotografie znajdują się w zbiorach prywatnych i muzeach, m.in. w: Muzeum Etnograficznym w Rzeszowie, Biurze Wystaw Artystycznych w Rzeszowie, oddziale IPN w Rzeszowie, Europejskim Centrum Solidarności w Gdańsku oraz w Galerii Fotografii Miasta Rzeszowa.
[na podstawie tekstu Barbary Bokota-Tomali]