➠ Jest Fotografia i jest Fotografika.
Pierwsza dokumentuje i stara się być obiektywną. Druga kreuje i stara się być subiektywną. 
W fotografii obiektywnej dominuje „świat zewnętrzny”. Struktura świata w obrazach jest taka sama jak struktura świata widzianego oczyma. 

O wartości tych obrazów-zdjęć decydują zarejestrowane na nich obiekty, ich atrakcyjność lub sensacyjność. Fotograf ogranicza swoją aktywność do zarejestrowania tematu. Jest to fotografia wizualna, sensualistyczna. 
W fotografii subiektywnej dominuje „świat wewnętrzny”. Struktura tego świata zależy od osobowości fotografika, jest ona inna niż rzeczywistość widziana oczyma. O wartości tych obrazów - zdjęć decyduje kreacja nowej realności-fantazji. Fotografia ta funkcjonuje na poziomie skojarzeń myślowych. To fotografia mentalna. To jest FOTOGRAFIKA. 

➠ Definicja fotografii.
Wokół nas krajobraz pełen przedmiotów, są bliższe, dalsze, większe, mniejsze, wzajemnie przysłaniające się, widziane tylko fragmenty, stanowiące tło dla innych, są w różnym stanie zużycia, stare, nowe, zadbane, zniszczone lub uznane za zabytkowe. Na jednych skupiamy uwagę, innych nie zauważamy.
Wokół nas ludzie, którzy wykonują różne czynności, gestykulują, mimiką wyrażają emocje. Wokół nas przyroda pełna zjawisk związanych z porami roku, ukształtowaniem terenu, frontami atmosferycznymi, stanami skupienia wody. Rośliny rozwijają się, zwierzęta walczą o przetrwanie.
Ta rzeczywistość trwa, rozgrywa się równocześnie, symultanicznie. Ona jest tworzywem dla fotografii. Wszystkie dyscypliny nauki, techniki, sztuki ..., które stworzył człowiek korzystają z fotografii jako medium do przenoszenia swoich informacji, ale ona posiada również, jako dyscyplina sztuki własne suwerenne utwory. 
Daje to podstawę zdefiniowania fotografii jako sztuki: Fotografia jest medium tylko dla dyscyplin poza fotograficznych, ale dla siebie jest językiem. Język ten pobiera materiał (obiekty, zjawiska) ze świata realnego i z niego tworzy własne utwory obrazowe. Tymi utworami są kompozycje, opowiadania oraz poezja obrazowa. 

➠ Istnieją języki werbalne i niewerbalne.
Fotografia jest językiem i to wynika ze wszystkich istniejących definicji języka. Fotografia pokazuje widoki obiektów, które są nośnikami znaczeń i emocji. To są najważniejsze trzy cechy każdego języka. 
Fenomen fotografii polega na przenoszeniu-translokacji świata widzialnego na teren obrazów. Podobnie jak oczy człowieka rzutują obrazy do umysłu i tam je archiwizują. Języki werbalne opisują świat realny i duchowy przy pomocy właściwych sobie symbolicznych znaków mówionych i pisanych. Język obrazowy jest jeden i nie trzeba go tłumaczyć na inne, jest wspólną, wrodzoną, sprawnością poznawczą i komunikacyjną wszystkich ludzi.

P.S. Powyższe poglądy pochodzą ze skryptu pt. „Fotojęzyk. Struktura języka obrazowego” wydanego przez WDK Opole oraz opublikowanego w piśmie „CAMERA OBSCURA” FASFwP
(obydwa z 1978 roku).
✔︎ - Myślę że te poglądy nigdy nie stracą na aktualności ponieważ między świadomym twórcą wypowiedzi obrazowych a  nieświadomym operatorem maszyny rejestrującej obrazy rzeczywistości (ap.fot.) występuje duża rozbieżność twórczo-rejestracyjna.
✔︎ - Obiektywizm i subiektywizm jest nieodłącznym  składnikiem każdego zdjęcia. Widoczne jest gdzie rzeczywistość prowadzi fotografa, a gdzie fotograf panuje nad obrazami realności.
✔︎ - Obecne osiągnięcia PSYCHOLOGII WIDZENIA oraz SEMIOLOGII potwierdzają zasadność pojęcia znaków-jednostek obrazowych i całej „komunikacji niewerbalnej” . Stąd termin morfemu w języku werbalnym, kinemu w kinematografii i fotemu w fotografii.
✔︎ - Osobiście przeprowadziłem eksperyment, który potwierdza „językowość” fotografii. Patrz książka:  Bolesław Stachow. „Teoria języka obrazowego” 2021. 
Bolesław Stachow